دکتر سیاوش شهشهانی، استاد دانشگاه صنعتی شریف و قائمآمقام سابق مرکز تحقیقات فیزیک نظری و ریاضیات، این طور می گوید:
سال تحصیلی 68-67 برای گذراندن فرصت مطالعاتی به ایتالیا رفته بودم، برای نخستین بار با شبکه اینترنت آشنا شدم. البته آن سال تب ایآمیل و اینترنت در اکثر دانشگاهآهای ایران، فراگیر شده بود. بعد از بازگشت به ایران به عضویت هیأت علمی مرکز تحقیقاتی فیزیکآنظری و ریاضیات در آمدم. سال 68 بود که آقای دکتر محمدآجواد لاریجانی رئیس این مرکز، همت کردند و اینترنت را به ایران آوردند. من هم به عنوان جانشین ایشان در این طرح همکاری کردم.
یکی از نخستین دغدغهآهای مدیران و هیأت علمی این مرکز، ارتباط علمی و پژوهشی با دانشگاهآهای دنیا بود. در مرکز تحقیقات به این نتیجه رسیدیم که پست الکترونیک برای یک مرکز تحقیقاتی که میآخواهد با دانشگاهآهای دنیا ارتباط داشته باشد، یک ضرورت اجتنابآناپذیر است. به دلیل شرایط پس از جنگ، برنامه گسترش ارتباط با دانشگاهآهای خارجی مورد نظر بود و یکی از سرلوحهآهای مرکز تحقیقات به شمار میآآمد. ایمیل ارزانآترین و سریعآترین روشی بود که مورد توجه قرار گرفت.
در سال 68 هیچ مرکزی برای ارائه خدمات اینترنت در کشور وجود نداشت. هرچند برخی مراکز از طریق تماس تلفنی با خارج کشور به شبکه وصل میآشدند ولی این مراکز به دیگران خدمات نمیآدادند. از طریق تماس تلفنی بینآالمللی به شبکه اینترنت وصل میآشدند. البته در آن زمان هنوز شبکه Internet ایجاد نشده بود و به شبکه Bitnet وصل میآشدند.
از طریق مرکز بینآالمللی فیزیک نظری در ایتالیا که آن زمان ریاست آن با پروفسور عبدآالسلام بود به موسسه مجمع اروپایی شبکهآهای تحقیقاتی (EARN) وصل شدیم. این موسسه آن زمان کشورآهای غیر اروپایی مانند هندوستان را به عضویت پذیرفته بود. ولی شرایط عضویت ویژهآای داشت که با توصیهآهای آقای عبدآالسلام، عضویت ایران مورد پذیرش قرار گرفت.
اواخر سال میلادی 1992 از طریق اتصال تلفنی به دانشگاه لینس اتریش وصل شدیم. بعدآها با یک خط استیجاری به دانشگاه وین اتریش وصل شدیم که آن زمان از نقاط اصلی اتصال به شبکه EARN بود.
همکاران ما که به اجلاسآهای فنی بینآالمللی میآرفتند، چیزآهای تازهآای یاد گرفتند. گزارشآهای آنها نشان میآداد که شبکهآهای تحقیقاتی بینآالمللی از پروتکل Bitnet به پروتکل جدید به نام Internet حرکت میآکنند. به همین دلیل بود که مرکز تحقیقات نیز اتصال به اینترنت را به سرعت پیگیری کرد.
اواخر سال 93 میلادی پروتکل TCP/IPرا راهآاندازی کردیم که امکان اتصال به شبکه اینترنت را فراهم کرد. البته چون آن زمان یک زیر شبکه از شبکه دانشگاه وین بودیم، آخر آدرسآها، نشانی دانشگاه وین یعنی UNIVIE. AT درج میآشد.
ایران حدود یک سال بعد از دانشگاهآهای اروپایی به شبکه اینترنت وصل شد. سرعت اتصال در آن سال خیلی کم بود. کل ظرفیت اتصال کشور 8/9 کیلوبیت در ثانیه بود. البته در آن زمان هنوز سرویسآهای Web و فایلآهای گرافیکی راه نیفتاده بود و همین سرعت 8/9 برای تبادل ایمیل کفایت میآکرد.
ایران حدود یک سال بعد از دانشگاهآهای اروپایی به شبکه اینترنت وصل شد. سرعت اتصال در آن سال خیلی کم بود. کل ظرفیت اتصال کشور 8/9 کیلوبیت در ثانیه بود. البته در آن زمان هنوز سرویسآهای Web و فایلآهای گرافیکی راه نیفتاده بود و همین سرعت 8/9 برای تبادل ایمیل کفایت میآکرد.
آن سالآها به دنبال این بودیم که با عنوان ویژه ایران شناخته شویم نه اتریش. بنابراین پسوند IR را از سازمان متولی استانداردآهای جهانی اینترنت تقاضا کردیم. پس از پرسآوجوآها، متوجه شدیم موسسه Internic در آن زمان متولی این مسئله بود. این موسسه وابسته به دانشگاه کالیفرنیای جنوبی بود و مدیریت واقعی آن نیز در اختیار فردی به نام جاناتان پاستل بود. هرچند تحریمآها علیه ایران خیلی پرآرنگ نبود ولی هنوز خاطره گروگانآگیری در ذهن برخی آمریکاآییآها زنده بود. به همین دلیل با مقاومتآهایی مواجه بودیم.
کسی در ایران به صورت موازی با ما حرکت نمیآکرد. بنابراین بعد از غلبه بر مخالفان، توانستیم در فروردین 1374 امتیاز پسوند ملی IR را کسب کنیم.
در واقع با مقاومت 2 کشور ایران و آمریکا مواجه بودیم. البته مخالفت با پسوند IR در آمریکا، یک موضع رسمی نبود. مدیریت اینترنت در اختیار بنیاد ملی علوم NSF بود. فردی در این بنیاد عضو بود که دل خوشی از ایران نداشت و با ما مخالفت میآکرد. البته الان رفتار خود را تغییر داده و از دوستان خوب ما شده است.
در مخابرات ایران کسانی بودند که اعتقادی به اینترنت نداشتند. آنها فکر میآکردند اینترنت یک مد روز است و زود فراموش میآشود. آنها کوشش میآکردند شبکه محدودآتر به نام X25 را راهآاندازی کنند و میآگفتند هر نوع فعالیت شبکهآای، باید تحت همین شبکه انجام شود.
در مخابرات ایران کسانی بودند که اعتقادی به اینترنت نداشتند. آنها فکر میآکردند اینترنت یک مد روز است و زود فراموش میآشود. آنها کوشش میآکردند شبکه محدودآتر به نام X25 را راهآاندازی کنند و میآگفتند هر نوع فعالیت شبکهآای، باید تحت همین شبکه انجام شود.
آن زمان اینترنت به اندازه کافی شهرت پیدا کرده بود و همه میآدانستند X25 پاسخگوی توسعه فناوری اطلاعات نیست. چند سال زحمت کشیدیم تا به مخابرات تفهیم کنیم تجربه X25 یکآبار در اروپا آزمایش شده و ناکارآمدی آن قبلاً اثبات شده است.
لازم است از کوشش دکتر محمدآجواد لاریجانی یاد کنم. ایشان شجاعت بالایی در این رابطه نشان دادند. بویژه وقتی اولین اتصال به Bitnet برقرار شد. آن زمان لازم بود تعهدآنامهآهایی را امضا کنیم از جمله این که مانع عبور ترافیک هیچ کشوری نشویم. آن زمان کمتر کسی جرأت امضای این تعهدآنامهآها را داشت. بیآشک پشتیبانی و جایگاه سیاسی و اجتماعی دکتر لاریجانی، نقش موثری در راهآاندازی اینترنت داشت. ایشان همیشه به مسئولان سیاسی یادآآور میآشدند که شبکه اینترنت، در خدمت محققان و مراکز علمی است و ممانعت از آن، ایستادن در مقابل روند توسعه علمی کشور است.
منبع : تبیان
سال تحصیلی 68-67 برای گذراندن فرصت مطالعاتی به ایتالیا رفته بودم، برای نخستین بار با شبکه اینترنت آشنا شدم. البته آن سال تب ایآمیل و اینترنت در اکثر دانشگاهآهای ایران، فراگیر شده بود. بعد از بازگشت به ایران به عضویت هیأت علمی مرکز تحقیقاتی فیزیکآنظری و ریاضیات در آمدم. سال 68 بود که آقای دکتر محمدآجواد لاریجانی رئیس این مرکز، همت کردند و اینترنت را به ایران آوردند. من هم به عنوان جانشین ایشان در این طرح همکاری کردم.
یکی از نخستین دغدغهآهای مدیران و هیأت علمی این مرکز، ارتباط علمی و پژوهشی با دانشگاهآهای دنیا بود. در مرکز تحقیقات به این نتیجه رسیدیم که پست الکترونیک برای یک مرکز تحقیقاتی که میآخواهد با دانشگاهآهای دنیا ارتباط داشته باشد، یک ضرورت اجتنابآناپذیر است. به دلیل شرایط پس از جنگ، برنامه گسترش ارتباط با دانشگاهآهای خارجی مورد نظر بود و یکی از سرلوحهآهای مرکز تحقیقات به شمار میآآمد. ایمیل ارزانآترین و سریعآترین روشی بود که مورد توجه قرار گرفت.
در سال 68 هیچ مرکزی برای ارائه خدمات اینترنت در کشور وجود نداشت. هرچند برخی مراکز از طریق تماس تلفنی با خارج کشور به شبکه وصل میآشدند ولی این مراکز به دیگران خدمات نمیآدادند. از طریق تماس تلفنی بینآالمللی به شبکه اینترنت وصل میآشدند. البته در آن زمان هنوز شبکه Internet ایجاد نشده بود و به شبکه Bitnet وصل میآشدند.
از طریق مرکز بینآالمللی فیزیک نظری در ایتالیا که آن زمان ریاست آن با پروفسور عبدآالسلام بود به موسسه مجمع اروپایی شبکهآهای تحقیقاتی (EARN) وصل شدیم. این موسسه آن زمان کشورآهای غیر اروپایی مانند هندوستان را به عضویت پذیرفته بود. ولی شرایط عضویت ویژهآای داشت که با توصیهآهای آقای عبدآالسلام، عضویت ایران مورد پذیرش قرار گرفت.
اواخر سال میلادی 1992 از طریق اتصال تلفنی به دانشگاه لینس اتریش وصل شدیم. بعدآها با یک خط استیجاری به دانشگاه وین اتریش وصل شدیم که آن زمان از نقاط اصلی اتصال به شبکه EARN بود.
همکاران ما که به اجلاسآهای فنی بینآالمللی میآرفتند، چیزآهای تازهآای یاد گرفتند. گزارشآهای آنها نشان میآداد که شبکهآهای تحقیقاتی بینآالمللی از پروتکل Bitnet به پروتکل جدید به نام Internet حرکت میآکنند. به همین دلیل بود که مرکز تحقیقات نیز اتصال به اینترنت را به سرعت پیگیری کرد.
اواخر سال 93 میلادی پروتکل TCP/IPرا راهآاندازی کردیم که امکان اتصال به شبکه اینترنت را فراهم کرد. البته چون آن زمان یک زیر شبکه از شبکه دانشگاه وین بودیم، آخر آدرسآها، نشانی دانشگاه وین یعنی UNIVIE. AT درج میآشد.
ایران حدود یک سال بعد از دانشگاهآهای اروپایی به شبکه اینترنت وصل شد. سرعت اتصال در آن سال خیلی کم بود. کل ظرفیت اتصال کشور 8/9 کیلوبیت در ثانیه بود. البته در آن زمان هنوز سرویسآهای Web و فایلآهای گرافیکی راه نیفتاده بود و همین سرعت 8/9 برای تبادل ایمیل کفایت میآکرد.
ایران حدود یک سال بعد از دانشگاهآهای اروپایی به شبکه اینترنت وصل شد. سرعت اتصال در آن سال خیلی کم بود. کل ظرفیت اتصال کشور 8/9 کیلوبیت در ثانیه بود. البته در آن زمان هنوز سرویسآهای Web و فایلآهای گرافیکی راه نیفتاده بود و همین سرعت 8/9 برای تبادل ایمیل کفایت میآکرد.
آن سالآها به دنبال این بودیم که با عنوان ویژه ایران شناخته شویم نه اتریش. بنابراین پسوند IR را از سازمان متولی استانداردآهای جهانی اینترنت تقاضا کردیم. پس از پرسآوجوآها، متوجه شدیم موسسه Internic در آن زمان متولی این مسئله بود. این موسسه وابسته به دانشگاه کالیفرنیای جنوبی بود و مدیریت واقعی آن نیز در اختیار فردی به نام جاناتان پاستل بود. هرچند تحریمآها علیه ایران خیلی پرآرنگ نبود ولی هنوز خاطره گروگانآگیری در ذهن برخی آمریکاآییآها زنده بود. به همین دلیل با مقاومتآهایی مواجه بودیم.
کسی در ایران به صورت موازی با ما حرکت نمیآکرد. بنابراین بعد از غلبه بر مخالفان، توانستیم در فروردین 1374 امتیاز پسوند ملی IR را کسب کنیم.
در واقع با مقاومت 2 کشور ایران و آمریکا مواجه بودیم. البته مخالفت با پسوند IR در آمریکا، یک موضع رسمی نبود. مدیریت اینترنت در اختیار بنیاد ملی علوم NSF بود. فردی در این بنیاد عضو بود که دل خوشی از ایران نداشت و با ما مخالفت میآکرد. البته الان رفتار خود را تغییر داده و از دوستان خوب ما شده است.
در مخابرات ایران کسانی بودند که اعتقادی به اینترنت نداشتند. آنها فکر میآکردند اینترنت یک مد روز است و زود فراموش میآشود. آنها کوشش میآکردند شبکه محدودآتر به نام X25 را راهآاندازی کنند و میآگفتند هر نوع فعالیت شبکهآای، باید تحت همین شبکه انجام شود.
در مخابرات ایران کسانی بودند که اعتقادی به اینترنت نداشتند. آنها فکر میآکردند اینترنت یک مد روز است و زود فراموش میآشود. آنها کوشش میآکردند شبکه محدودآتر به نام X25 را راهآاندازی کنند و میآگفتند هر نوع فعالیت شبکهآای، باید تحت همین شبکه انجام شود.
آن زمان اینترنت به اندازه کافی شهرت پیدا کرده بود و همه میآدانستند X25 پاسخگوی توسعه فناوری اطلاعات نیست. چند سال زحمت کشیدیم تا به مخابرات تفهیم کنیم تجربه X25 یکآبار در اروپا آزمایش شده و ناکارآمدی آن قبلاً اثبات شده است.
لازم است از کوشش دکتر محمدآجواد لاریجانی یاد کنم. ایشان شجاعت بالایی در این رابطه نشان دادند. بویژه وقتی اولین اتصال به Bitnet برقرار شد. آن زمان لازم بود تعهدآنامهآهایی را امضا کنیم از جمله این که مانع عبور ترافیک هیچ کشوری نشویم. آن زمان کمتر کسی جرأت امضای این تعهدآنامهآها را داشت. بیآشک پشتیبانی و جایگاه سیاسی و اجتماعی دکتر لاریجانی، نقش موثری در راهآاندازی اینترنت داشت. ایشان همیشه به مسئولان سیاسی یادآآور میآشدند که شبکه اینترنت، در خدمت محققان و مراکز علمی است و ممانعت از آن، ایستادن در مقابل روند توسعه علمی کشور است.
منبع : تبیان
دیدگاه